εφόλκαιο

τὸ (Α ἐφόλκαιον)

νεοελλ.

(πυροβολ.) δίτροχο όχημα που έλκεται από τετράτροχο το οποίο καλείται προολκαίο («εφόλκαίο τού βλητοφόρου»)

αρχ.

πιθ. πηδάλιο («ξεστὸν ἐφόλκαιον», Ομ. Οδ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. επί + ὁλκαῖον (< ἕλκω)].